WANDELDAG 7: Van Brummen naar Arnhem

Nog géén overnachtingen. Het moest even anders en ik kon even niet bedenken hoe, maar Klazien had een strak plan. We rijden zelf naar Brummen, het eindpunt van de vorige keer. De auto parkeren we bij het station. We lopen ca. 40 km de route naar Arnhem en reizen dan met de trein naar Brummen terug. Zelfredzaamheid staat bij ons hoog in het vaandel. 

Woensdagmorgen 24 april stond ik half 7 bij Klazien voor de deur en konden we richting Brummen rijden. Daar aangekomen trokken we de wandelschoenen aan + regenkleding was ook meteen nodig en na een kop koffie kon het richting Bronkhorst.

Vorige keer was Bronkhorst het eigenlijke doel maar halverwege die dag ontdekten we dat wij de laatste afvaart van de veerpont niet gingen halen.
Helemaal niet erg want nu konden we vandaag de tocht met Bronkhorst beginnen.
Na 3 km lopen voeren we met de veerpont, voor de zoveelste keer, de IJssel over. Eindelijk waren we in Bronkhorst. Het historische stadje staat bekend als de kleinste van Nederland. Schitterend om doorheen te lopen. 

Klazien had het routeboekje in de hand en ik de telefoon en dat hield ons samen op het rechte (blubber) pad. Af en toe is het flink spoorzoeken, want wat wordt er bv. bedoeld met 'Schouwpad'. Verharde paden veranderen soms zomaar in onnozele paadjes langs het water. Maar het ging goed en dat 'goed gaan' voelt als avontuur en overwinning. Genieten! Dat doen we ondanks regen, wind en hagelbuien. Met 6 laagjes kleding hadden we daar trouwens ook geen hinder van..

Na 15 kilometer doorstappen komen we in Doesburg aan. Het blijkt verdorie al een uur of 12 te zijn. Dat zoeken kost best veel tijd maar het zij zo. Het is geen wedstrijd en de tijd hebben we aan ons zelf. Sowieso is het in Doesburg tijd voor soep! We genieten van een heerlijk mosterdsoepje in 'De Waag', het oudste café restaurant van Nederland.  Een stempel gehaald in het hele mooie oude Stadhuis, nog even in een kerk langs geweest en toen weer verder. 3 Kilometer door bikkelen langs een snelweg, wind en regen trotserend. Mijn benen voelden zwaar en minder prettig, tijd voor een 'noodstop'. Het werd genieten in een prachtig chique restaurant in De Steeg. Onze natte verregende kleding werd door een toegesnelde ober in ontvangst genomen en wij namen plaats. We voelden ons er meteen thuis en bestelden cappuccino met wat lekkers. Blij verrast werden we van het likeurtje met slagroom wat erbij werd geserveerd! En de Apfelstrudel met én slagroom én warme vanillesaus was verrukkelijk.  Er zat gelukkig nog genoeg geld in de pot om ook dit te financieren. Bij het opstaan voelden we enigszins de likeurtjes in de benen zakken. Oeps.... De jassen vonden we in de hal terug boven de verwarming dus lekker opgedroogd. Klazien raakte niet uitgekeken op alle mooie uitgestalde spulletjes. Amper op weg kwamen we langs een kerk waar veel koopwaar stond uitgestald. Klazien is wel van het doorstappen maar deze verleiding was te groot. Eenmaal in die kerk keken we onze ogen uit. Wat had deze kerk een prachtige bestemming gekregen! Zo sfeervol ingericht met de mooiste woonartikelen en hebbedingen. Her en der stond er een Heiligenbeeld. Het Maria-altaar met wild zwijn was een giller en misschien toch wel een beetje 'op het randje'. Toch maar een 'kodak-momentje' gedaan. Zo noemde de verkoopster het die ons een 'selfie' zag maken.
We moesten echt hoognodig verder, want we waren nog maar op de helft!

Voorbij Kasteel Middachten ging het 10 kilometer door de bossen van het Nationaal park Veluwezoom. Het was veel steile heuvels op, voor mijn gevoel meer op dan af. (Tijdens al dat klimwerk fantaseer ik hoopvol, dat mooie stevige kuiten het eindresultaat mogen zijn. Dit helpt om vooral door te gaan) 

In een 'onbewaakt ogenblik liepen wij te ver door en moesten terug, we hadden een afslag met klaphek gemist.
Jammer is het dat er weer nergens bewegwijzering-met schelp voor de Camino aanwezig is. Voor de juiste route ben je dan afhankelijk van het routeboekje waar het niet altijd duidelijk en soms zelfs fout in staat beschreven. GoogleMaps bied dan uitkomst maar door de hoge boswallen liet de wifi het afweten, geen bereik, dus niks geen route te vinden! Nog géén paniek maar hoe kwamen wij dat bos weer uit? Beide hebben wij een belabberd gevoel voor richting. Ik roep wel eens dat ze TomTom speciaal voor mij hebben uitgevonden! In een overleg van minder dan 2 minuten waren we het eens over de richting en dat pakte gelukkig goed uit. Dit verdwalen gebeurde ons twee keer, best spannend maar het voelt ook weer als avontuur en overwinning. En dat willen we toch?  De route kwijt zal ons vast en zeker nog wel eens gebeuren.

Al dolend en dwalend kwamen we op de Posbank  aan. Man, man wat een prachtig natuurgebied. Tussen de buien door scheen de zon en dat zorgde voor machtig mooie vergezichten. Op de Posbank kregen we beide echt een wauw-gevoel, zo mooi de zon in de verte de bomen kleurde. Het was ook maar een ogenblik toen in een split second een donkere wolk het schouwspel dreigend overnam. De wind was ons gunstig, die regenbui ging ons voorbij. Op het hoogste punt van de Posbank werden we echter getrakteerd op een fikse hagelbui.
We troffen daar een man die zijn poes aan het uitlaten was. 'Gezellig' zei Klazien en we vroegen hem de weg straight naar Arnhem. We besloten het bos te laten voor wat het was. Het werd later en later en het risico om weer te verdwalen, daar hadden we geen zin in. Het idee om daar 's nachts te vertoeven met mogelijk gezelschap van wilde zwijnen en wolven, daar hadden we geen zin in.

De laatste 10 kilometer waren zo'n beetje recht toe recht aan, week niet echt af van onze werkelijke (Camino) route én het meeste ging in dalende lijn. Dat liep heerlijk na al dat ge-klim!
In Arnhem zelf ging de straat weer omhoog maar we voelden het eindpunt naderen! 20:00 Uur arriveerden wij op het Centraal Station, met onze OV kaart was het inchecken en 10 minuten later zaten wij al in de trein naar Brummen! We hadden beloofd elkaar in de gaten te houden om niet in slaap te vallen want Station Brummen wilden we niet missen. Moeilijkheidje was wel dat nergens stond aangeven welk station we passeerden. We vertelden een vriendelijke conducteur ons wandelverhaal en vroegen bezorgd wanneer we moesten uitstappen. Hij beloofde ons het om te roepen.

Een klein half uurtje later klonk het door de speakers: 'U nadert Station Brummen, Station Brummen. De dames die op weg zijn naar Santiago de Compostella moeten hier uitstappen!!.....

Van Sint Jacobiparochie naar Santiago de Compostella is het ca. 2948km
Vandaag 40 km = In totaal hebben we nu 274 km gelopen
Nog 2551 km te gaan :-)